Stanisław Ernest Denhoff, znany również jako Dönhoff, przykład wybitnej postaci w historii Polski, urodził się około 1673 roku w Kościerzynie. Jego życie oraz osiągnięcia są nie tylko dowodem bogatej tradycji, ale również przykładem wpływu, jaki wywarł na życie polityczne Rzeczypospolitej.
Denhoff pełnił wiele istotnych ról w administracji państwowej. Był hetmanem polnym litewskim od 1709 do 1728 roku, co stanowiło kluczową pozycję w ówczesnej hierarchii wojskowej. Ponadto, jego działalność jako wojewody połockiego w latach 1722-1728 oraz jako starosty w wielu miejscowościach, takich jak Nowokorczyńsk, Kałusz, Kościerzyn, Lubocheńsk, Mozyr, Latowicz, Lucyn, czy Zydek, podkreśla szeroki zakres jego wpływów.
Warto także zauważyć, że Stanisław Ernest Denhoff był marszałkiem sejmów w latach 1710, 1712 oraz 1713, co dodatkowo uwidacznia jego znaczenie na scenie politycznej tamtych czasów. Ostatni męski przedstawiciel polskiej linii tego rodu, jego życie i kariera pozostają inspirującym przykładem dla kolejnych pokoleń.
Życiorys
Stanisław Ernest Denhoff, który poparł elekcję Augusta II Mocnego, był istotną postacią polityczną swej epoki. Od 1697 roku pełnił funkcję łowczego wielkiego litewskiego, a w 1703 roku został posłem na sejm z województwa sandomierskiego. To właśnie pod jego kierownictwem, jako marszałka, 20 maja 1704 roku zawiązała się konfederacja sandomierska, zmierzająca do obrony Sasa. W latach 1704-1721 piastował także tytuł miecznika wielkiego koronnego.
Denhoff pozostał wierny Augustowi II nawet po jego abdykacji w 1706 roku, co zaowocowało tym, że po powrocie króla z Saksonii w 1709 roku, otrzymał buławę polną litewską. Warto zauważyć, że brał udział w decydującej bitwie pod Połtawą w 1709 roku, walcząc po stronie Piotra Wielkiego.
Rok 1717 przyniósł mu niezadowolenie z postanowień sejmu niemego, które ograniczały władzę hetmanów. W związku z tym przeszedł do opozycji antykrólewskiej. Jako poseł żmudzkim reprezentował swój region na sejmie w 1718 roku, a następnie był posłem województwa trockiego na sejm 1720 roku. Ostatecznie w 1721 roku uzyskał tytuł wojewody połockiego.
Stanisław Ernest Denhoff znalazł swój ostatni spoczynek w kaplicy św. Pawła I Pustelnika, w mauzoleum Denhoffów, znajdującym się przy bazylice jasnogórskiej w Częstochowie.
Przypisy
- Jarosław Poraziński, Sejm lubelski w 1703 roku i jego miejsce w konfliktach wewnętrznych na początku XVIII wieku, Warszawa-Poznań-Toruń 1988 r., s. 124.
- Pamiętniki Krzysztofa Zawiszy, wojewody mińskiego, (1666–1721), Warszawa 1862 r., s. 350.
- Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. II, Poznań 1855 r., s. 105.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Alojzy Ruchniewicz | Bolesław Mazurkiewicz | Andrzej Łosiński | Tadeusz BolduanOceń: Stanisław Ernest Denhoff